Onlangs lazen wij van NUt van Tatiana de Rosnay al Die laatste zomer voor u. Mevrouw De Beschermheer vond dit zo’n aansprekend werk, dat zij er als de kippen bij was om ook Haar naam was Sarah van dezelfde schrijfster aan te schaffen. Na enige subtiele psychologische dwang stond zij het af aan De Beschermheer, zodat wij het hier kunnen bespreken.
Tatiana de Rosnay groeide op in Parijs en Boston. Het zal dan ook wel niet toevallig zijn dat Julia Jarmond, de hoofdpersoon in Haar naam was Sarah, een Amerikaanse journaliste is met een baan, een kind (Zoë) en man (Bertrand) in Parijs. Voor haar werk krijgt ze de opdracht om een artikel te maken over de Jodendeportatie naar het Parijse Vélodrome d’Hiver en – later – naar de vernietigingskampen, grotendeels uitgevoerd door Fransen. Het is een zwarte bladzijde uit de Franse geschiedenis, die veel Fransen nog altijd niet opengeslagen hebben.
De zoektocht leidt Julia Jarmond naar een vreselijke geschiedenis die een lijntje blijkt te hebben naar haar persoonlijke leven, zo’n 50 jaar later. Hier vindt u een samenvatting van het verhaal, compleet geknipt en geplakt van de site van de VPRO:
kleine broertje Michel in een kast opsloot, net voordat de politie het appartement binnendrong. Ze heeft hem beloofd zo snel mogelijk terug te komen om hem te bevrijden, maar Sarah wordt met haar ouders op transport gesteld en steeds
verder weggevoerd. Zestig jaar later krijgt Julia Jarmond, een Amerikaanse journaliste in Parijs, de opdracht een artikel te schrijven over deze razzia, een inktzwarte bladzijde in de Franse geschiedenis. Ze gaat op zoek in archieven, en via het dossier van Sarah ontdekt ze een goed verborgen geheim van haar eigen schoonfamilie. Haar echtgenoot probeert haar ervan te weerhouden zich met deze geschiedenis te bemoeien, maar Julia besluit desondanks het spoor van Sarah te volgen.
Haar naam was Sarah is een ontroerende roman waarin het grote drama dat zich in Parijs voltrok, is teruggebracht tot het verhaal van één slachtoffer.
De Rosnay speelt met herkenbare thema’s die we ook tegenkwamen in Die laatste zomer: deprimerende appartementen, verzwegen familiegeheimen en ongelukkige huwelijken. Ze heeft een ontroerende en hartverscheurende geschiedenis op papier gezet. Maar het voelt af en toe een beetje geforceerd. Alsof tranentrekkerij het einddoel is. Daarbij worden wij een beetje ongedurig van het klungelige privéleven van de hoofdpersoon. Al dat gejammer over die man van haar! En dan ook nog een zwangerschap, die natuurlijk net niet omgezet wordt in een abortus. Je voelt het allemaal van ver aankomen en het is daardoor, om het maar een beetje cru te stellen, een beetje een ‘wijvenboek’ geworden. Dat is niet erg voor de dames onder ons, en wellicht ook niet voor gevoelige mannen als de Secretaris. Maar voor de toch allesbehalve ongevoelige Beschermheer was het allemaal een beetje too much. Een heel aardig boek dus, maar meer dan drieëneenhalve ster vinden wij het toch ook niet waard: +++1/2.
NUtblog 