Er zijn nummers die een luisteraar meer te vertellen hebben dan pakweg ‘ik hou van jou en blijf je eeuwig trouw’, hoewel met deze frase natuurlijk helemaal niets mis is. Een ingrijpende tekst biedt Mike and the Mechanics ons met ‘The living years’ uit 1988. De ik-figuur betreurt het dat hij niet alles tegen zijn vader heeft gezegd tijdens diens leven. Nu zijn vader dood is, wordt hij verscheurd door spijtgevoelens: ‘had ik maar…’.
Mike and the Mechanics is opgericht door de basgitarist van Genesis, Mike Rutherford. Toen Phil Collins maar solo bleef doorhobbyen, breidde de band zich uit met twee wellicht ondergewaardeerde zangers, namelijk Paul Carrack (ex-Ace) en Paul Young (ex-Sad café), niet te verwarren overigens met de solo-artiest Paul Young, waar de secretaris eerder over verhaalde. De tekst is niet geschreven door Paul Carrack, ofschoon die op jonge leeftijd al zijn vader verloor, maar door ene B.A. Robertson. Het refrein hakt er in al zijn eenvoud in:
Say it loud
Say it clear
You can listen as well as you hear
It’s too late
When we die
To admit we don’t see eye to eye
De secretaris beaamt elke keer bij het horen – of beter beluisteren– van dit nummer, hoe waar dit is en probeert er een wijze les uit te trekken. Universeler getrokken roept het nummer de vraag op: wat wil ik aan mijn vader nog vragen, tegen mijn moeder nog zeggen of met mijn geliefde nog delen? Helaas blijft er tussen twee willekeurige mensen altijd een stuk onbegrip en/of onwetendheid bestaan, maar in hoeverre hebben we zelf de sleutel in handen om dit te reduceren? De secretaris weet zelf dat ook hij een lange weg te gaan heeft, zeker aangezien ‘The Living years’ tot nog toe aan impact helemaal niets verloren heeft.
NUtblog 