Achterhaald modern afvalbeleid

Iedereen die kleine kinderen heeft weet: luiers kunnen onbedaarlijk meuren. De snelste weg om er vanaf te komen is ze over de schutting te keilen, maar een erg intelligente oplossing lijkt dat niet, temeer daar het maar de vraag is of de buren dergelijke cadeaus weten te waarderen. En als de wind uit de verkeerde richting waait, zit je nog altijd in de stank. In de kliko ermee dus maar!

Ho, stop. In luiers zitten polymeren die enerzijds een boel vocht opnemen en anderzijds het milieu behoorlijk schijnen te belasten. Een beetje verantwoord en duurzaam ingesteld mens scheidt de luiers dan ook van de rest van het afval. De Beschermheer is een beetje verantwoord en duurzaam ingesteld en doet dit dan ook braaf. De luiers worden in witte zakken geknikkerd die vervolgens in het schuurtje in een stalen emmer liggen te meuren tot het moment gekomen is om ze te kosteloos dumpen bij de gemeentewerf. Lange tijd verliep deze procedure naar tevredenheid. Tot wij verhuisden.

De gemeente waar wij neerstreken hanteert namelijk een modern afvalbeleid. De vervuiler betaalt! Het legen van de kliko wordt per keer afgerekend en wordt geregistreerd met een chip in zowel het grijze als het groene ding. En voor de rest van je zooi, glas, blik, drankkartons, papier en luiers rijd je naar de stort. Dachten wij. Want een heerschap daar aan de poort bleek in staat om vijf euro te eisen voor twee zakjes keurig stinkende luiers. De Beschermheer kreeg een waas voor zijn ogen. “Dan nemen we ze wel weer mee”, sprak hij kortaf, en dumpte ze vervolgens gratis en voor niets in de prullenbak bij een bushalte, mea culpa.

Het was een ontnuchterende ervaring. Een onbevredigende ook. Want zo hoort het natuurlijk niet te gaan. Was het kinderachtig om de luierzakken in een openbare afvalbak te werpen in plaats van vijf euro te betalen? En waarom zouden we in de toekomst de boel nog scheiden? En is dat moderne afvalbesluit wel zo intelligent?

De laatste vraag is het gemakkelijkste te beantwoorden. Nee, natuurlijk niet. Deze vorm van afvalheffing nodigt uit tot dumpen, wat de Beschermheer deze keer tot zijn eigen schrik dus deed. Waar hij nog een afvalbak uitkoos die een dezer dagen wel weer eens geleegd zal worden door dezelfde man die hem om vijf euro vroeg, zal een ander de sloot of het bos verkiezen. Wie echt wat wil doen zal het afvalbeleid op een andere manier moeten organiseren. Tot nu toe heeft de creativiteit van afvalambtenaren geleid tot oplossingen die met de afvoer van het spul te maken hebben. Het einde van de cyclus, voor zover een cyclus een einde kan hebben natuurlijk. Vandaar die gekunstelde chips in kliko’s. In sommige gemeenten worden ze zelfs gewogen, zodat je maar moet hopen dat je buurman niet stiekem een vuilniszak van hem in jouw kliko propt!

Een simpel creativiteitsoefeningetje brengt andere gezichtspunten naar boven: draai het eens om. Wat als we beginnen bij het begin? Waarom zou je niet bij aankoop van elk product een verwijderingsbijdrage betalen? Om vervolgens alles zorgeloos weg te kunnen mieteren? Wie zo’n heffing slim inricht, kan fabrikanten aanmoedigen om veel minder toekomstig afval te produceren!

Het zal wel weer te gemakkelijk gedacht zijn. Voorlopig scheiden wij de luiers nog en zijn we op zoek naar een plek in de buurt waar ze kosteloos ingezameld worden. Iemand tips in het hart van Brabant?