Ik kom zojuist terug van de stort. Even wat oud papier, plastic, glas en oud ijzer weggebracht. Zoals het een goede zoon van zijn vader betaamt loer ik altijd even tussen het oud ijzer om te zien of er nog wat bruikbaar tussen ligt. Welnu, een tweetal fietsen die met een paar kleine ingrepen zo te zien zo weer een paar duizend kilometer mee zouden kunnen. Jammer genoeg is de container te diep om er gemakkelijk bij te kunnen, want één van de twee rijwielen had ik best nog kunnen gebruiken. Wat zijn we toch rijk in dit land. De één gooit iets bruikbaars achteloos weg, de volgende kan het nog best gebruiken, maar vertikt het uit pure luiheid om in een container af te dalen en zijn slag te slaan. Nee, dan is dat in China toch even anders.
China? Ja, China. Vanmorgen kwamen we via Facebook een fraaie fotoserie tegen. Ma Hongjie trok er elf jaar voor uit om Chinese families vast te leggen. Geen standaard familieportretjes, maar gezinnen met hun hele hebben en houwen uitgestald vóór hun woning. Ik weet niet hoe uw inboedel eruit ziet, maar ik ben bang dat de mijne ondanks een docentensalaris nauwelijks op een foto past. Ma Hongjie heeft Hans Aarsman plaatjes van gemaakt: pas als je er wat langer naar kijkt gaan je sommige dingen verbazen. Het is intrigerend om te zien wat mensen die niet veel hebben soms wél hebben. Twee brandblussers bijvoorbeeld, terwijl er niet veel brandbaars in de inboedel zit én het bluswater toch vrij dichtbij lijkt.
Hier meer foto’s uit de serie: klikkerdeklik.
NUtblog 