De beste* espresso

Om onze secretaris lik op stuk te bieden (zie ‘Lijstjes, lijstjes en nog eens lijstjes….’) zie hier het lijstje van de voorzitter. Espressoliefhebber bij uitstek en … is het niet zo dat een drankje of maaltijd altijd beter smaakt als je het buiten je vertrouwde omgeving gebruikt? Niet altijd maar wel vaak zo blijkt uit de volgende top 10-lijst van beste espresso’s (van goed naar minder goed):

1Lucca, Italië (aan de rand van het Piazza Anfiteatro, wat een plein en wat een espresso!)
2 Restaurant Les Philosophes, Parijs (in de wijk Marias na ettelijke wijntjes en 3 mandjes huisgemaakt stokbrood
3 Verschillende locaties in Rome (2006, teveel om te herinneren)
4 Lovina Beach, Bali (of deze espresso écht zo goed was … het was meer de locatie en het gebrek aan espresso überhaupt tot dit Belgische restaurant op ons pad kwam
5 Restaurant Opium, Utrecht (constant goed en sterk)
6 Siena, Italië (op Piazzo del Campo, jaarlijks locatie van Il Palio. Omdat ‘ie € 5 kostte)
7 Lokaal Negen, Utrecht (Oost west, thuis best)
8 Restaurant Blauw, Utrecht (vanwege de spekkoek en likeurtje)
9 Meerdere plekken in Verona, Italië (locatie, locatie en vakkennis)
10 Cafeetje in Karel Doormanstraat, Rotterdam (tijdens IFFR)

NB De slechtste* espresso (ex aequo): café Broers, Utrecht en De Refter, Nijmegen
*subjectief natuurlijk en vanaf ±1999 toen de waardering begon

(Foto: K.)

Onbekend juweeltje: Celle

Een NUt-blogger ben je 24 uur per dag, 7 dagen per week. Immers, de geest kan zich op elk ogenblik slijpen. Ook -wellicht juist?- op vakantie. Terwijl mijn zoontje weer in dromenland verkeert – hij ligt naast me in de tent, omdat hij zijn zusje vanochtend had wakker gegiecheld- verklaar ik mijn op vakantie aangeschafte NUtblog-dagboekje voor geopend d.m.v. enkele hanepotige krabbels.

We staan momenteel op een in verval geraakte camping even buiten Celle. Nee, geen verdere verhalen vooralsnog over deze camping of over kamperen, maar over deze tot voor kort voor mij onbekende hertogstad, vlak onder de Lueneburger Heide. De voor Duitse begrippen rare spelling ‘Celle’ komt voort uit de naam Kellu, wat ‘dorpje aan de rivier’ betekent. Deze naam duikt op in een oorkonde van Otto III uit 990. Dit ‘Kellu’ werd Zelle en verlatijniseerd tot Celle.

vakwerkhuisjes in Celle

Het centrum van het stadje is een aaneenschakeling van prachtige vakwerkhuisjes, waarvan sommige dateren uit de 16e eeuw. Op veel huisjes zijn extra verdiepingen gebouwd om zodoende meer woonruimte te creeren. Doordat deze lagen iets naar voren uitsteken, krijgen de huisjes een sprookjesachtig karakter. Verdere hoogtepunten in de stad zijn het machtige slot met zijn Renaissance-gevel, de barokke Stadtkirche (waarin zeer modern een kinderspeelhoekje zit) en de Franzosischer Garten, waarin het in zonnige tijden aangenaam verpozen is.

Een middagje stad-ten in Celle is niet ordinair naar C&A’s en Vero Moda’s gapen, maar zich laven aan de lappendeken van de Fachwerkbauten die allemaal lijken mee te dingen naar de titel ‘Schonstes Haus von Celle’. Je laven kun je ook aan andere zaken. Zoals een echte Duitse stad betaamt, hoef je niet lang te zoeken om de inwendige mens tevreden te stellen. Op dit moment (medio aug) is het Pfifferlinge voor en na, maar wij maakten een (goede) keus uit een van de Italiaanse ijs-etablissementen.

Een opvallend gebouw in Celle is de gevangenis, de oudste die nog in gebruik is in Duitsland. Dit ‘tuchthuis’ is opgetrokken in 18e eeuwse Franse stijl. Als het er van binnen net zo uit ziet, is het misschien nog prettig vertoeven daar….. De omgeving van Celle biedt zeker ook nog mogelijkheden, al zijn de dorpjes in dit relatief dunbevolkte deel wel erg minuscuul. De gedenkstatte Bergen-Belsen (Anne Frank kwam hier om) is indrukwekkend en de Lueneburger Heide heeft ons een heerlijke fietstocht opgeleverd.

Leuk om een verrassend juweeltje te ontdekken, zo’n 30 km boven Hannover. Met dank aan de Baedeker-reisgids (waaruit ik ook info geput heb voor dit stukje)!

Sehen lernen in Nordrhein-Westfalen

Tijdens de laatste etappe van onze vakantie belandden wij in Münster. Deze sfeervolle, fietsvriendelijke studentenstad is deelnemer aan de campagne ‘Sehen Lernen’ in Nordrhein-Westfalen. Op de website van dit programma staat de volgende mooie Duitse volzin om dit toe te lichten: “Die Kampagne will die Öffentlichkeit für die gebaute Umwelt sensibilisieren und die Bevölkerung stärker für die Belange der Baukultur gewinnen.”

D.m.v. zogenaamde ‘Sehstations’ (de Duitsers zijn m.i. de officieuze Olympisch kampioenen in het verzinnen van mooie woorden) wordt de blik van voorbijgangers gericht op voorbeelden van bouwcultuur die de moeite waard zijn. Onze aandacht werd echter afgeleid door het Sehstation zelf, waarvan hieronder akte:

 

Door het perspectief worden de foto’s hiervan erg speciaal (we zijn benieuwd naar de mening van onze deskundige beschermheer). Gelukkig had ik de naburige Dom al bij eerdere bezoeken bewonderd…..

 

 

 

 

 

Parijs, april 2008

Strange Maps

Altijd al een kaarten-tic gehad? Wij van NUt hebben dat in ieder geval wel. En wat is het internet dan een bron van informatie. Zo zijn er nog ‘normale’ kaarten te vinden, maar ook thematische kaarten. Bij toeval kwamen we Strange Maps tegen op onze zoektocht. Een website met een heel mooi overzicht van bijzondere kaarten.

Er zijn vooral kaarten van Amerika te zien maar dat mag de pret niet drukken. De mooiste kaarten zijn die waar een bepaalde wens is weergegeven zodat een kaart geheel uit proportie raakt. Eigen interpretaties dus, zoals die van Neu-York waar Manhattan een soort tweede Berlijn is geworden.
Eén kaartje vonden wij niet terug en dat was deze. Met dank aan Uitgeverij 010!

(Afbeelding: http://www.megophone.com/neuyork.html)

1e Lustrum NUt: Museum Insel Hombroich

Op 15 maart 2008 was het zover: NUt bestond vijf jaar en dat wilden wij op een speciale manier vieren. Reisdoel was Museum Insel Hombroich een mooie locatie vlakbij Neuss (D). Het is een museum dat zich midden in de natuur bevindt. Je loopt een gebouwtje en kunt daar de kunst aanschouwen en af en toe kom je wat zand of blaadjes tegen op de grond.

De meeste losstaande gebouwtjes zijn ontworpen door architect Erwin Heerich. Kunst van Klein, Matisse, Chillida, Rembrandt en Schwitters is er te zien. De lunch en koffie zijn gratis. En het eten is niet alledaags, zeer biologisch-dynamisch wat ons betreft. Wat wel weer extra karakter gaf aan dit toch al zo buitenaards aandoend ‘landschapsmuseum’. Vermoedelijk heeft het museum veel banden met de nabijgelegen Staatliche Kunstakademie Düsseldorf. Het publiek leek erg op dat van een documenta. Ons bezoek sloten wij af bij Chinees restaurant ‘Peking Garden’ in Neuss. Een waardige afsluiter wat NUt betreft; voldoende en goed eten en ‘fleundliche Bedienung’ (+++)!

(Afbeelding: http://www.inselhombroich.de)