Groot meets klein

De Beschermheer ging deze zomer naar een concert van zijn grote muziekidool, Paul Simon. Hij verhaalde er summier over. Niet getreurd: de secretaris vond een andere aanwezige fan bereid om een uitgebreider verslag op te stellen. De talentvolle Sanne groef even in haar geheugen en kwam met dit enthousiaste stukje:

Elk jaar heeft er een paar: grote dagen. Dagen waarvan je maanden van tevoren al weet dat ze niet meer stuk kunnen en waarvan je maanden erna nog nageniet…  18 juli 2012 was zo’n grote dag! Paul Simon stond die avond in een uitverkocht Ziggo Dome en dit kleine meisje was erbij. We were going to Graceland! Omdat dit soort dagen niet lang genoeg kunnen duren, stond ik samen met mijn beste vriend, een nóg grotere Paul Simon-fan dan ik, al ruim drie uur voordat de deuren open gingen te trappelen van ongeduld voor de Dome. Samen met een handvol andere mafkezen waren we zelfs de dranghekken-bouwers te snel af.

Maar het was het waard, want toen de deuren opengingen waren wij een van de eersten die de grote lege zaal in huppelden op weg naar onze grote held, rennen was verboden dus dit was naast hink-stap-sprong onze enige optie. Na een uur binnen kwam er een eind aan het wachten: daar was hij!! Onze grote held bleek in het echt eigenlijk heel klein… Gelukkig deed hij waar hij ontzettend groots in is. Hij pakte met één gitaarakkoord de hele zaal in en liet niemand meer los.

Kippevel bij elk nieuw nummer terwijl hij ons langs zijn lange hitparade van manieren om de liefde van je leven te verlaten, dansjes in Louisiana en het alom bekende schoolplein, leidde naar waar het echt om draaide die avond: 25 jaar Graceland. Ladysmith Black Mambazo dompelde ons onder in de Afrikaanse hitte en de doordringende klanken en bewegingen van de slaven van toen… Onze Nederlandse nuchterheid raakte op de achtergrond en diep onder de indruk luisterden we, meer was niet nodig.

Bron: parool.nl

Met de (bijna) voltallige originele Graceland-band ging het dak er pas echt af. Wat een muzikanten en wat een tot-in-je-tenen voelbaarheid van dat legendarische album. Met een glimlach van oor tot oor heb ik staan genieten, bij elke inzet van een nieuw nummer kwamen er weer kriebels. Na het hele album van voor tot achter en terug te hebben gespeeld kwam tot slot de hele bende op het podium afscheid van ons nemen.

Het werd stil… maar daar was de zaal het duidelijk nog niet mee eens. Een lange reeks toegiften, klein,  integer en sterk in contrast met het Afrikaanse geweld, maakte een onvergetelijke avond compleet. Een heel intens einde, zo heel alleen in de spotlight op dat podium, waarmee hij pas goed kon laten zien hoe groots hij eigenlijk was. Uiteindelijk daalde de sound of silence over de Ziggo Dome neer. Pas een dag later besefte ik waar ik was geweest en wie ik eindelijk in het echt had gezien. Nooit meer vergeten, die dag. De dag dat klein en groot(s) bij elkaar kwamen.

Komt eraan: Paul Simon live in New York

Te leuk om niet even te vermelden: vandaag pikken we Facebook op dat Paul Simon een live album (CD/DVD) uit zal brengen van een concert dat hij in 2011 gaf in de Webster Hall. Live in New York zal het gaan heten. Deze twee video’s geven een aardig beeld van wat we kunnen verwachten:

Under African Skies (trailer)

Er zijn van die zaken waarvan je denkt: potverdriedubbeltjes (potverdertigeurocent tegenwoordig, voor zolang het nog duurt), is dat alweer zo lang geleden? Zo is het bijvoorbeeld alweer 25 jaar geleden dat Paul Simon naar Zuid-Afrika vertrok, alle culturele embargo’s negerend, en volop materiaal opnam voor het revolutionaire album Graceland.

Tijd voor een feestje dus. De Beschermheer viert het als het goed is mee, op 18 juli in de spiksplinternieuwe Ziggo Dome in Amsterdam (we hebben dus tzt weer voldoende recensiemateriaal). Paul Simon speelt dan aldaar en neemt oa Ladysmith Black Mambazo mee. Daarnaast is er een documentaire gemaakt over Graceland. Een beetje de zoveelste, maar eerlijk is eerlijk, de trailer belooft veel goeds. Vanavond te zien om 21.50 uur op canvas!

North Sea Jazz en Paul Simon (resp. + en +++++)

Een bijdrage van gastauteur Harm!

Eigenlijk hou ik helemaal niet van jazz. Vroeger, toen ik nog een druk leven als muzikant leidde naast het weinig inspannende bestaan als middelbare scholier, heb ik nog wel eens een tijdje in een jazz combo gespeeld. Best geinig om te spelen, maar het luisteren naar jazz heeft me nooit kunnen bekoren. Te onrustig naar mijn smaak, aangezien de noemer jazz een vrijbrief lijkt te zijn om met z’n allen door elkaar heen te gaan improviseren. De eerste (mij volkomen onbekende) artiest die we aantreffen op het North Sea Jazz festival, stelt me dan ook niet teleur. De gitaar van de zanger vecht om solo’s met de piano, die bespeeld wordt door een wat oude baardige man met witte hoed. Nu weet ik niet hoe muzikaal de gemiddelde Nut! Blog lezer onderlegd is, maar je kunt van zo’n piano verschillende toetsen tegelijk aanslaan. Dat hoeft geen probleem te zijn, als je maar die toetsen weet te raken die samen een prettig geluid opleveren. Nu wist de baardige-man-met-witte-hoed ook aardig wat toetsen tegelijk aan te slaan die volgens de theorie van de akkoordenleer niet zo goed samengaan. Gelukkig heeft men hier in de muziek ook een oplossing voor je bedacht: je noemt het opgewekte geluid gewoon “dissonant” en het is een volkomen legitieme actie. Zo kennen we in de muziek ook de term “rubato”, wat dan weer een excuus is voor uit de maat spelen. Tot zoverre de termen die de Beschermheer in het vervolg kan gebruiken om zijn muzikale uitspattingen te benoemen. Maar goed, een overmaat aan “dissonant” wordt in mijn oren al vrij snel irritant en dat kan toch onmogelijk de bedoeling zijn van al die inspanningen op het podium.

Ik kom dan ook niet voor de jazz naar North Sea Jazz. Aan de eerdergenoemde middelbare school periode heb ik een grote liefde voor de muziek van Paul Simon overgehouden, als ik het me goed herinner aangestoken door de Beschermheer zelve. De audio verzameling van de, buiten hem, zeer muzikale familie van de Beschermheer , telde een flink aantal platen, CD’s en cassettebandjes van Paul Simon en zijn kompaan Art Garfunkel. Een 10-pack TDK-SA 90 bandjes en uren kopieerwerk maakten ook mij de trotse bezitter van vele uren luisterplezier. Grijs gedraaid. Donkergrijs…

Paul Simon speelt op North Sea Jazz, reden genoeg om me een avondje onder te dompelen in het jazz-wereldje. Nu blijkt het dat een wereldje van wat oudere grijze mannen te zijn, waartussen Paul Simon prima past gezien zijn leeftijd van 69. Een broekie overigens vergeleken met de 85 jarige BB King die later die avond het podium nog bestijgt.

Paul Simon blijkt, net als mijn cassettebandjes, grijs geworden te zijn. Een kleine oude man met gitaar, maar zijn stem en muziek blijken nog net zo te sprankelen en overtuigen als de eerste keer dan het Concert in the Central Park uit de speakers van mijn radio knalde. Bij de eerste tonen van de accordeon (openingsnummer “The Boy in the Bubble”) ontploft de zaal bijna. De laatste tonen zijn nog niet weggestorven of de karakteristieke roffel van “50 ways to leave your lover” rollen door de zaal. Een fenomenaal begin van wat anderhalf uur muzikaal genot zullen worden. Simon put vooral uit zijn top-periode, dus komen er een flink aantal nummers van Graceland en Rhythm of the Saints voorbij, maar ook zijn nieuwere CD’s krijgen de aandacht. Wat maakt het optreden van Paul Simon dan zo speciaal? Het zijn de details… Elk riedeltje, tokkeltje of percussiegeluidje wat je op de CD’s hoort komt ook in het concert terug. Wat dat betreft doet hij absoluut geen concessies. De negen-koppige band die hij heeft meegenomen blijken dan ook allemaal multi-instrumentalisten te zijn, die makkelijk vier of vijf verschillende instrumenten per nummer hanteren. Bij de meeste bands wordt het een bende als er drie mannen met een gitaar staan, want gitaristen zijn ego-trippers. Dat krijg je er gratis bij als je zo’n ding omhangt. Niet hier, elke noot die gespeeld wordt staat in dienst van de muziek, subtiel, beheerst. Ook het hoogtepunt van het optreden blinkt hier in uit, een geweldige vertolking van ”Hearts and Bones”, sowieso één van zijn mooiste nummers.

Laten we eerlijk zijn, ik ben natuurlijk een liefhebber en dus alles behalve onbevooroordeeld, maar het applaus, gefluit en gejuich wordt bij geen enkele andere artiest deze avond zo uitbundig en intens. Wat brengt de rest van de avond? Meer jazz… zoals jazz bedoelt schijnt te zijn. Het resultaat zijn een aantal zéér korte bezoekjes aan artiesten die we na één nummer alweer beu zijn, een nummertje of vier van BB King, die je toch eigenlijk ook één keer in je leven gezien moet hebben (behoorlijk te pruimen jazzzz overigens), wat magere covers en hitjes van Alain Clark en een aantal aangename verrassingen in de positieve zin. Ruben Hein weet ons op een klein buitenpodium gedurende zijn hele optreden te boeien, waarvoor hulde. Een zanger met bigband uit puerto rico (meen ik) weet de hele zaal te laten swingen, maar zijn muziek schurkt toch meer tegen de salsa aan. Niks mis mee, wat mij betreft.

Kortom, op North Sea Jazz zullen ze mij niet zo snel meer zien. Maar mochten ze besluiten om in het vervolg elk jaar Paul Simon uit te nodigen, dan ben ik erbij. Want voor die anderhalve uur topmuziek wil ik me best door wat taaie jazz heen worstelen…

North Sea Jazz 2011: 1 ster, maar het optreden van die ene ster krijgt van mij 5 sterren.

Paul Simon live at Glastonbury

Zoals u weet is de Beschermheer een liefhebber… Graag delen wij van NUt onderstaand optreden met u.

So beautiful or so what – Paul Simon (++++)

Jazeker, Paul Simon heeft na vijf jaar weer een nieuw album uitgebracht. So beautiful or so what is de opvolger van het alleszins boeiende Surprise. In Amerika waren de critici, wie dat ook mogen zijn, laaiend enthousiast over de nieuwste creatie van de legendarische singersongwriter uit New York. Qua niveau zou het sterk doen denken aan het fabelachtig goede Graceland.

Reden genoeg dus voor de Beschermheer om in het bezit te komen van So beautiful or so what (kopen zouden we het niet willen noemen). Brandend van nieuwsgierigheid zetten wij de plaat op, hoewel het tegenwoordig meer een kwestie is van het drukken op een toets of een scherm van een al dan niet mobile device.

Goed, we dreigen af te dwalen. De Beschermheer is natuurlijk verre van objectief als het om werk van Paul Simon gaat. Daarvoor heeft hij een te grote liefde opgebouwd voor diens eerdere werken, waarvan vooral Graceland en The Rhythm of the Saints zijn leven mede gevormd hebben. Bovendien luisterden wij al enkele malen naar wat previews die Simon prijsgaf via Facebook. Desalniettemin proberen wij altijd kritisch te zijn.

So Beautiful or so what blijkt inderdaad een uitstekend album. Er staan echt hele mooie nummers op. Natuurlijk zijn de Afrikaanse invloeden weer van de partij. Wat de luisteraar echter vooral terughoort is de ervaring van een artiest die al een jaar of veertig aan de top staat. Paul Simon lijkt precies te weten wat hij doet en vliegt overduidelijk nergens uit de bocht. En ook niet onbelangrijk: daar waar de man inmiddels nogal oud en vermoeid overkomt op tv (hij wordt dit jaar dan ook al 70), is hier niets, maar dan ook helemaal niets van terug te horen in zijn muziek en zang. Veertig zou je hem geven als je hem hoort, geen jaar ouder. De Beschermheer vindt de temponummers beter dan de ballads, schat het album ook zeker hoger in dan Surprise, is daarom enthousiast en deelt vier sterren uit: ++++

Foto: http://www.paulsimon.com