Eindelijk weer nieuwe munitie voor de serie Kleine dingen groot! Mijn collega en NUtsympathisant C. stuurde vol enthousiasme zijn nieuw aangeschafte kunstwerken: een uitvergrote bestekset. Ze hangen bij hem in de keuken of kamer. Mooi! Bij grote honger kun je ermee eten!
Na het etiketten plakken op de buschauffeurs zijn nu de interviewers aan de beurt. Een vaak onderschatte professie, want er zijn veel valkuilen, zo blijkt wel uit deze opsomming:
De interrumpeerder: stelt soms goede vragen, maar luistert vervolgens helemaal niet meer. Onderbreekt vervolgens elk antwoord dat net interessant begint te worden. Is waarschijnlijk bang om controle over het gesprek ook maar een millimeter te verliezen. ‘Laat hem nou eens een keer UITpraten’, verzucht menig kijker.
De narcist: zit er voor zijn eigen populariteit. Misbruikt zijn of haar gast om zelf de show te kunnen stelen. Na verloop van tijd zitten in deze programma’s alleen nog maar mensen die wanhopig op zoek zijn naar zendtijd. Van een normaal gesprek tussen gastheer en gast is dan al lang geen sprake meer.
De reporter die op de verkeerde plaats is beland: wekt de indruk op het laatste moment een zieke collega te hebben vervangen. Kan ook de avond ervoor te diep in het glaasje hebben gekeken. Wordt niet gehinderd door enige kennis van zaken. Bewonderenswaardig hoe fatsoenlijk de geïnterviewde vaak nog blijft.
De subjectieveling: verbergt allerminst zijn eigen perspectief. Is bij meerdere gasten overduidelijk op de hand van een partij. Wil teveel ‘one of the guys’ zijn. De kijker vergeet zodoende wie ook weer de gespreksleider was. Kan beter vaste stuidogast worden.
Toeval of niet, maar de secretaris vond enkele schrijfsels van op de dag nauwkeurig tien jaar geleden, toen dit NUtblog nog niet bestond. In het kader van een cursus ‘Korte verhalen schrijven’ creëerde hij een korte serie ‘hokjesgeest’, destijds ingeleid met de woorden: “Toegegeven, het is not-done, maar het is vermakelijk om mensen in hokjes te plaatsen. Lekker ongegeneerd (voor)oordelen vellen. Na enige, niet al te wetenschappelijke, ervaringen en reflecties kom ik bij enkele onschuldige activiteiten tot een heuse indeling.”
Hierbij een eerste exemplaar: Buschauffeurs (van lange reizen).
De kletsmajoor: snapt niet dat mensen vakantie, en dus ook een beetje rust nodig hebben. Ratelt aan een stuk door. Zou nog leuk kunnen zijn, ware het niet dat het niveau vaak bedroevend is. “Als u links kijkt, ziet u rechts niets” en “Als u de bingo gewonnen heeft, mag u bij de buschauffeur op schoot” zijn zijn meest gebezigde uitspraken.
De roekeloze: denkt “wij zijn groot, dus andere weggebruikers gaan wel opzij”. Funest voor reizigers met aanleg voor wagenziekte. Speelt graag het spelletje ‘zo laat mogelijk remmen’. Nog funester voor passagiers die een uiltje proberen te knappen. Is uiteindelijk net zo laat in Lloret de Mar als zijn collega’s.
De ideale: is correct, aardig en rijdt zoals het hoort. Verschaft de informatie die nodig is en overstelpt je niet met onzin. Houdt de bingokaarten op zak. Heet geen Jan, Henk of Kees. Thuisgekomen vraag je je alleen wel af: “Waarom is hij buschauffeur?”
De seksist: heeft last van het feit dat hij lang van huis is. Verlangt ernaar om samen met de reisleidster in een benauwde cabine de nacht door te brengen. Probeert overdreven bij elke vrouwelijke passagier zonder man in de smaak te vallen. Haalt zich de woede op de hals van alle mannelijke passagiers en ten slotte van iedereen.
Geschreven door gastauteur Astrid Cevaal
In het ‘splinternieuwe’ Theater Amsterdam aan de enigszins afgelegen Danzigerkade aanschouwden wij vanaf de eerste rij de voorstelling Anne. Dat we niet voor de 1e rang, maar voor de 3e rang hadden betaald werd duidelijk toen een aantal scènes zich boven onze ooghoogte afspeelden. Toch waren we allerminst ontevreden met de toebedeelde plaatsen, want we konden de spelers soms ook bijna aanraken, zo dichtbij speelde een en ander zich af. Aan het begin van de voorstelling constateerden we al snel dat op het podium geen traditioneel fluwelen gordijn aanwezig was maar uitschuifbare schermen. Later bleek waarom; het diende ook als projectiescherm, waarop oorlogsbeelden en dagboekenfragmenten konden worden afgebeeld.
Het theaterstuk opent met een tafereel in 1942 met Anne Frank en haar vriendinnen in een sfeervolle Amsterdamse drinkgelegenheid. Het decor is levensgroot waardoor het voor ons bezoekers lijkt alsof we er onderdeel vanuit maken, prachtig. Toen kon het genieten in alle vrijheid nog, ondanks de aangenaaide jodensterren. Het grand café wordt vlak daarna voor het huis aan het Merwedeplein ingeruild waar Anne haar 13e verjaardag viert en onder andere een dagboek ontvangt. Een dagboek, dat -naar later bleek- wereldberoemd zou worden. Het is al snel duidelijk dat de joden nergens meer welkom zijn en kans maken op een oproep voor deportatie naar een werkkamp. Als dat afschuwelijke moment daar is, vertrekt de familie Frank hals over kop naar het onderduikadres in het Achterhuis aan de Prinsengracht, waar alles armzalig, vies, doch functioneel is. Ze worden daarbij geholpen door Miep en Jan Gies. Het gezinsleven wordt meteen op de proef gesteld. Edith, de moeder van Anne, wil haar jongste en energieke dochter in alles beteugelen en dat werkt enorm op Annes’ zenuwen. De rebelse Anne heeft ook weinig met haar brave zus Margot gemeen, behalve dat ze beide slim zijn. Vader Otto is haar allergrootste vriend. Als de familie Van Pels erbij komt, is het huis te klein. Beginnende irritaties leiden tot hoog oplopende conflicten en het scheelt weinig of mevrouw van Pels springt door het raam. En tot overmaat van ramp werden de zeven onderduikers vanaf het najaar van 1942 vergezeld door tandarts Frits Pfeffer, die duidelijk weinig op had met kinderen. Dat ze ondanks het vloeken en tieren pas na twee jaar en een maand ‘ontdekt’ werden is eigenlijk verbazingwekkend te noemen. Er was gelukkig niet altijd sprake van haat en nijd. Zo kregen we bijvoorbeeld te zien hoe er langzamerhand tussen Anne en de hakkelende Peter een tienerrelatie ontstond, terwijl Margot daar eigenlijk verliefd op was.
De droevige afloop is natuurlijk allang bekend. En toch word je er weer stil van. Het is desondanks een aanrader voor iedereen die zowel een stukje geschiedenis als een stukje actualiteit tot zich wil nemen (zie: http://www.theateramsterdam.nl/en/). De ambiance was goed, geheel in stijl was er na afloop een bescheiden applaus voor de cast. Het is amper voor te stellen dat Rosa da Silva (Anne) zich een jaar geleden nog tussen de collegebanken begaf.
