De secretaris is in ieder geval voor even terug op het NUtblog. Er kan toch geen jaar voorbij gaan zonder minimaal één bericht (en nog wel een jubileum, namelijk het 1500ste (!!). Daarnaast is het natuurlijk zo dat, zolang een blog niet uit de lucht is gehaald, het aantal bezoekers gewoon door blijft lopen en er dus sprake is van enig leven. Bovendien, die imposante reeks met artiesten uit de jaren ’80 is lastig los te laten. Zo draaide ik onlangs uit het niets een paar gouwe ouwe van Welshman Shakin’ Stevens.
Het is merkwaardig dat de secretaris zijn muziek omarmde, want hij is nu niet bepaald een Elvis-fan (alleen ‘In the Ghetto’ is nog enigszins te verdragen). Maar op een moeilijk te verklaren manier klonk de Rockabilly-revival eind jaren zeventig/ begin jaren tachtig hem uitstekend in de oren. Er prijkte zelfs een poster van de Stray Cats (zij waren nummer 15 in deze reeks) aan de muur. En in dit kader kan ook nog wijlen Alvin Stardust (‘Pretend’) worden genoemd.
Goed, terug naar Shakin’ Stevens, geboren in 1948 in Cardiff als Michael Barrett. Het meest verrassend feit is dat hij de best verkopende artiest van het Verenigd Koninkrijk in de jaren ’80 was. Merkwaardig, want veel mensen zullen zijn naam zich nauwelijks meer herinneren en echte dijken van hits had de sympathieke rocker nu ook weer niet. In 1981 had hij in Nederland zijn beste jaar met onder andere ‘You drive me crazy’ en ‘This ole house’. Als deze geen belletje doen rinkelen, dan kent u wellicht ‘Oh Julie’ (1982) of zijn zeker niet onaardige duet met Bonnie Tyler, ‘A rockin’ good way’ van twee jaar later.
In de jaren zeventig kreeg Stevens bekendheid door zijn rol in de musical Elvis. In Nederland waren er, zeker ook in de hoogtijdagen van de soudmix- en playbackshows, enorm veel Elvis-look-a-likes en – imitators. Velen probeerden op deze manier enige roem te verwerven. Een enkeling lukte dat een beetje, zoals René Shuman. Stevens was er echter niet op uit om een Elvis-kloon te worden, al is hij hem natuurlijk erg schatplichtig. Misschien verklaart dat ook wel het succes van de Welshe zanger, dat hij de sound van de meester gewiekst combineerde met een jaren ’80 sausje.
Elvis is niet de enige icoon waar Stevens gebruik van maakt, want in de clip voor ‘You drive me crazy’ laat hij zich het hart op hol jagen door de blikken van Marilyn Monroe. Helaas is er daardoor te weinig ruimte voor ’s mans wiegende heupen, maar gelukkig shaket Stevens voor de rest nog genoeg op YouTube!
NUtblog 