De secretaris is sinds tweeënhalf jaar een enthousiaste conga-speler of -zo u wilt- trommelaar. Het liefste gebruikt hij overigens het woord percussionist, dat klinkt wel heel swingend en professioneel. Zo’n verse muzikale hobby werpt ook een nieuw licht op bekende nummers. Als secretaris weer eens een aantal eighties-nummers de revue laat passeren, wordt bevestigd dat hij de voorliefde voor percussie al lang onbewust met zich meedroeg.
Een uitstekend voorbeeld uit 1983 vormt het beheerste ‘Listen to the radio’ van Tom Robinson & Crew. Een heerlijk zondagochtend nummer trouwens, met een tekst die niet zo makkelijk snel te doorgronden is, maar handelt over de koude oorlog. Tot de Crew behoort percussionist Martin Ditcham die bij onderstaand optreden op de achtergrond aanwezig is.
Ditcham is een drummende en trommelende sessie-muzikant die in de jaren ’80 met heel wat bekende artiesten en groepen samenwerkt. Helemaal geen gek idee: tegen de tijd dat je genoeg krijgt van iemands onhebbelijkheden of sterallures, stap je met frisse moed over naar een andere beroemdheid. Ditcham heeft daarbij een goede smaak: zo komen we hem ook tegen bij Chris Rea die destijds zijn hoogtijdagen beleeft met zijn smoothy repertoire. Elk jaar rijdt Rea weer op tijd naar huis om Kerst te vieren met zijn gezin. Daarnaast is hij vooral bekend door de hit ‘Josephine’, en in iets mindere mate door ‘On the beach’. Op youtube is van deze laatste een mooie opname te zien uit 2009, waarop een zichtbaar breekbare Rea het nummer ten gehore brengt, met Ditcham dit keer als drummer.
Maar dit is wat de secretaris betreft nog niet het hoogtepunt, want het is smullen geblazen als Ditcham zijn ritmische talenten ter beschikking stelt aan niemand minder dan Sade. Zo valt het succes van ‘Smooth Operator’ vermoedelijk voor een niet onbelangrijk deel toe te schrijven aan de bijdrage van Ditcham, dit keer weer op percussie. Een ander geweldige samensmelting met het jazzy geluid van Sade, is de cover ‘Why can’t we live together’ dat oorspronkelijk van de hand is van Timmy Thomas. Deze soulzanger schreef dit nummer in 1973 in één ruk, vanwege de toenemende haat en pijn in de wereld.
Het concert van Sade in Montreux (1984) is sowieso de moeite waard om te bekijken; ze is daar misschien wel op haar best. Let vooral op het heerlijk uitgebreide en opzwepende intro, waarin basgitarist Paul Denman en Martin Ditcham excelleren. Helaas is de boodschap en de vraag van Thomas en Sade nog steeds erg actueel: des te meer reden om dit nummer regelmatig uit de speakers te laten schallen!
NUtblog 
Een gedachte over “Eighties-nostalgie (XXXVI): Martin Ditcham”