Na het ongelooflijke jaar 2016 waarin vele topartiesten ons ontvielen, gaat het in 2017 weliswaar iets beter, maar ook niet echt crescendo. Anderzijds moeten we het muzikale hoofd koel houden, want de popmuziek bestaat nu zo’n 50 a 60 jaar en dan is het logisch dat steeds meer beroemdheden het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen.
We moeten inmiddels heel wat muzikantenverdriet verwerken. Soms kan het voorkomen dat je een artiest na zijn dood meer gaat waarderen: wellicht een stukje mythevorming, maar het kan ook zijn dat je eerder niet zo bekend was met diens oeuvre. Dat laatste geldt bij de secretaris voor Robert Palmer, de Britse zanger die al veel te lang niet meer onder ons is. De secretaris blijft maar eindeloos treuren over het overlijden van de Britse zanger. Het merkwaardige feit doet zich voor dat hij regelmatig Palmers wikipedia-pagina bezoekt met een soort ijdele hoop dat op een dag de overlijdensdatum zal ontbreken.
Inmiddels is het alweer bijna 14 jaar geleden dat Palmer aan de gevolgen van een hartaanval stierf in een hotel in Parijs. Hij was veel te jong, 54. Palmer was een knappe verschijning en hij maakte het plaatje compleet door zichzelf vaak in een net pak te steken, toch een redelijke zeldzaamheid in de popmuziek. Een paar maanden na zijn dood stond hij met vier nummers in de top 2000 en dit hield hij postuum vol tot en met 2011. Daarna brokkelde de aandacht langzaam af en vorig jaar stond alleen ‘Every kinda people’ er nog in, op een zorgelijke plek 1950.
De secretaris zou er voor willen pleiten om hem erin te houden en dan zeker dit nummer. De melodie en baslijntje zijn zo heerlijk en bij onderstaand optreden is Palmer toch wel heel erg ‘cool’. Hij bezit een zekere natuurlijke klasse, zonder dat het er te dik bovenop ligt. En vlak zowel de tekst als zijn stem niet uit. Een commentaar op youtube is daarbij veelzeggend: “the blackest white singer, ever”.
NUtblog 
Een gedachte over “Eindeloos treuren om Robert Palmer”