Alle gerecenseerde restaurants uit de NUt-tentjestest zijn vanaf nu terug te vinden op deze interactieve kaart.
De recensies van Nederlandse ‘tentjes’ zijn in de meerderheid maar we houden van reizen waarbij zelfs de Franse keuken niet om NUtblog heen kan.
Wie scherp oplette heeft de afgelopen jaren kunnen constateren dat onze samenleving gespleten is in twee helften. Want zeg eens eerlijk: gaan eten in een all you can eat restaurant, durft u dat nog? Neemt u van mij aan: de andere helft van de samenleving durft het nog wel. Weekend na weekend, avond na avond hangen de mensen met de benen buiten in de vele wokpaleizen en vreetschuren die ons land inmiddels rijk (nou ja?) is.
Wij ontwijken deze gelegenheden bij voorkeur, maar kwamen gisteren toch ongemerkt in een all you can eat formule terecht. Wat was het geval? Wij hadden wat te vieren. Onze relatie is namelijk met achttien jaar eindelijk volwassen geworden. We besloten de ambitie te formuleren maximaal honderd euro en minimaal een fles wijn stuk te slaan bij een horeca-etablissement in de regio. En waarom dan niet eens heel dicht bij huis?
Aangezien wij mensen zijn die niet zo goed kunnen kiezen, hebben we nogal eens de neiging te bezwijken voor tapa-achtige restaurants. Vele hapjes, vele smaken, dan zit er altijd wel wat lekkers tussen. Zodoende kwamen we na een strompeltocht (de Beschermheer vergaat werkelijk van de pijn in zijn rug, beterschapswensen graag onderaan deze post via het reactieformulier) terecht bij T’apart, een restaurantje in het centrum van Haaren. Voor zover Haaren een centrum heeft dan.
Bij binnenkomst lachte het klassieke interieur ons tegemoet. Gelukkig, er waren meer mensen die hier wilden eten. Wij maken ons daar namelijk sinds een traumatische alleen-in-een-restautant-van-droevige-kwaliteit-ervaring een tiental jaren terug iedere keer weer zorgen over. We lieten de wijnkaart aanrukken en kozen voor een flesje rood dat als “culinair” omschreven werd, wat dat dan ook moge zijn.
Bij het lezen van de menukaart werd ons duidelijk dat het hier een all you can eat formule bedroef. Net zoveel gerechtjes als je zin in hebt voor een te betalen bedrag van 24,50 euro per persoon. Laat maar komen, dachten wij! We bestelden onder andere carpaccio, iets met spinazie en Pont l’Evêque, slakken, een vis- en een mosselpannetje, Merguez, sweet chili chicken, calamares en thaise loempiaatjes met garnalen. Ondertussen tikten we de wijn vrolijk weg, wat ook de rugklachten ten goede kwam (paracetamol en alcohol mengen, dat moeten we vaker doen).
Een vast bedrag afspreken en dan net zoveel eten als je zin hebt, het is een vervaarlijk klinkende combinatie die toch nog blijkt te kunnen. De bediening was vriendelijk, de sfeer intiem en het eten qua prijs-kwaliteit verhouding dik in orde! Hulde voor een lekkere en aangename avond! Daar mogen best vier sterren bij! ++++
Een korte zoekactie op NUtblog leert ons dat een restaurantrecensie van een ‘goede, eerlijke, Italiaan’ nog ontbreekt. Dat komt mooi uit want wij bezochten gisteren Restaurant Libero in Amsterdam.
Er was namelijk wat te vieren; een verhuizing naar de hoofdstad was succesvol afgesloten. Huurbusje en verhuizers waren ongeschonden, bovendien stond alles ruim op tijd op z’n plek.
Tijd dus voor een welverdiende maaltijd! De broer van de Voorzitter en partner nodigden ons uit in Restaurant Libero.
Eenmaal binnen was het eerste wat opviel de alomtegenwoordigheid van Sophia Loren (die door drie van de vier aanwezigen gelijk werd herkend). Bovendien bleek de gehele staf Italiaans; de verwachtingen waren dus hoog.
De voorgerechten: bruschette al pomodoro en gamberi croccanti. De olijfolie op de bruschetta had wat minder gekund maar de smaak was perfect.
Terug naar de bijna 80-jarige actrice; zij blijkt twee kookboeken te hebben geschreven. Ooit zei ze: ‘Everything you see I owe to spaghetti’ maar die uitspraak moeten we maar met een korreltje zout nemen.
NUtblog is met terugwerkende kracht eigenlijk wel benieuwd of we van Loren’s gerechten hebben genoten? Zeker omdat geen van ons de spaghetti probeerde …
Maar de hoofdgerechten van zwaardvis, ravioli, pizza tricolore en gegrilde gamba’s (mét zwarte kraaloogjes) waren unaniem ‘heerlijk’. De rode wijn bleek ook een goede keuze, een bijzondere blend van Merlot en Nero d’Avola.
Inclusief bediening was het al met al benissimo. ‘De beste Italiaan buiten Italië,’ volgens de gastheer. NUtblog geeft vier sterren.
Wat zouden Italianen eigenlijk eten met kerst?
(Afbeelding: Getty Images)
Het was een willekeurige woensdagavond in het najaar. Boven de binnenstad van Den Bosch speelden de wolken met het avondlicht. Een paar honderd meter lager stapte de Beschermheer ’t Compas binnen, een etablissement aan de Postelstraat. Hij keek lichtelijk ongemakkelijk rond in de beperkte ruimte en koos uiteindelijk voor een plekje aan een hoge tafel, in de hoek, bij het raam en tegen de bar. Hij had nog nauwelijks IceTea besteld (sommige tradities moet je niet willen veranderen) toen ook de Voorzitter het pand betrad, uiteraard met de hem kenmerkende elegantie.
Het dilemma dat volgde: zouden wij hier op deze plek blijven zitten als pluspunt de gerieflijke krukken en als minpunt dat we mogelijk last zouden krijgen van de tocht door de openstaande terrasdeur? De serveerster, die op deze rustige avond alle tijd voor ons had, gaf de doorslag. Die terrasdeur kon namelijk direct dicht als wij dat wilden.
We kregen een kaart. De Beschermheer constateerde verheugd dat er liefst drie gerechten waren waar hij direct voor zou tekenen, een zeldzaamheid. Uiteindelijk werd door ons allebei gekozen voor een Thaise visstoofpot. Deze wordt normaal geserveerd met rijst, maar de door de Beschermheer gevraagde noodles bleken geen enkel probleem. Vooraf kozen we voor een entreeplankje met het onvermijdelijke stokbrood met kruidenboter, vergezeld door licht pittige olijven en smaakvolle ham. Niets mis mee.
Datzelfde gold uiteindelijk voor de complete maaltijd. Ook de Thaise visstoofpot was prima, net als de door de Voorzitter bestelde rode huiswijn. Jammer dat er geen verse muntthee voorradig was, maar je kunt in een kruising tussen een eetcafé en een restaurant nou eenmaal niet alles hebben. Voor net iets meer dan dertig euro pp hadden we toch keurig gegeten en gedronken en vele waardevolle gesprekken gevoerd over een mooie mix van lichte en zware thema’s. Deze werden voortgezet tijdens een stadswandeling door, het moet gezegd worden, het altijd fraaie en aangename centrum van Den Bosch. Op de één of andere manier eindigde die wandeling in de buurt van het station, waar we vergaten het aantal sterren te bespreken en na een warme handdruk ieder onze eigen weg gingen door de duisternis.
De voorzitter, zijn eega en de secretaris doken na een geslaagde opening van hét wayfindingbureau van Nederland, nog snel een eetcafé in om een aanvullend hapje te eten. De bittergarnituur op de receptie was immers uitstekend verzorgd – de beschermheer zou op zijn hongerige wenken bediend zijn geweest. Het nabijgelegen Orloff aan het Kadijksplein leek voor het overeengekomen doel, een redelijk snelle, doch serieuze hap, de ideale kandidaat.
Maar het drietal kwam bedrogen uit. Allereerst was de bestelde wijn nauwelijks te drinken, aldus de eega van de voorzitter. Vervolgens moest de barman annex ober (personeelsbezuiniging?) uit de coulissen geplukt worden om überhaupt een bestelling te kunnen plaatsen. Na tien minuten kwam de ongeloofwaardige mededeling dat de als bijgerecht bestelde friet helaas op was. In wat voor amateuristische zaak waren zij in hemelsnaam beland?
Onze laatste hoop was gevestigd op de maaltijdsalades, maar al bij de eerste aanblik werd deze subiet de grond in geboord. De eieren in de Caesarsalade waren zodanig lang doorgekookt dat ze een opmerkelijk groene tint hadden gekregen. De voorzitter moest de weinig appetijtelijk combinatie ansjovis en kip naar binnen zien te werken; hij denkt er daags daarna nog met afgrijzen aan terug. De secretaris trof nauwelijks een beter lot: de Caprese-salade bracht hem allesbehalve frisse plakjes mozzarella en tomaat. Zouden ze tijdens lunchtijd zijn meegenomen uit een middelmatig bedrijfsrestaurant?
De eega van de voorzitter wist gelukkig nog een lichtpuntje te vinden. De bijgeleverde hompen brood gaven tenminste wel een goede beet. Maar gauw vergeten deze mislukking; de gedachten gingen nog even naar de heerlijke snackschalen eerder op de avond. Orloff zit ook in Utrecht, misschien kan de voorzitter daar eens in de herkansing gaan. Voor de Amsterdamse versie komt de secretaris echt niet verder dan +1/2.
De moeder van de secretaris heeft de laatste maanden helaas veel moeten inleveren aan kwaliteit van leven. Veel dingen waarvan ze genoot, kunnen nu niet of nauwelijks meer. Echter, een cappuccino drinken kan ze nog steeds als de beste. De secretaris kwam onlangs op het idee om dit specifieke talent juist in deze fase uit te buiten en roept daarom een nieuwe serie in het leven: ‘het Cappuccino commentaar’. Hierin zal de moeder van de secretaris haar oordeel vellen over her en der genuttigde cappuccino’s.
Het eerste slachtoffer van dit prille plan was Eeterij/ restaurant De Kriekeput te Herpen, een dorpje ten westen van Oss. De Kriekeput is in de omgeving van oudsher vooral bekend vanwege het openluchtzwembad waar in de zomers hordes mensen op af kwamen. De secretaris heeft daar jaren geleden ook eens rondgedobberd, maar werd snel weggejaagd door de talrijke horzels die zijn gevoelige huidje flink teisterden. Inmiddels heeft het zwembad een overkapping gekregen, en is het vanaf april t/m de herfstvakantie met of zonder dak geopend.
Op een maartse zondagmiddag met een weinig overtuigend zonnetje probeerden de secretaris en zijn ouders de koffiekunsten uit van De Kriekeput, terwijl twee kleinkinderen het piratenschip aan een test onderwierpen. Om tot een goede beoordeling te komen, werden door het drietal twee kopjes per persoon gedronken, waarbij het finale oordeel uiteraard voor de moeder van de secretaris was. Gevraagd naar een toelichting expliceerde zij dat de koffie aan de iets te lauwe kant was en dat het schuimproces niet optimaal was verlopen.
Uiteindelijk resulteerde dit in een 6 1/2, een volgens de secretaris terecht cijfer, waaruit zowel blijkt dat zijn moeder er kijk op heeft als ook dat ze beschikt over kritische smaakpapillen. Vol vertrouwen naar een volgende recensie dus: de cappuccino-brouwers in de regio Oss kunnen hun borst natmaken!
NUtblog 